Tsavo West dag 1
6 maart 2022 - Taita-Taveta County, Kenia
Gisteren was ik te moe om een nieuw verhaal te maken voor mijn blog. Vandaag doen we het wat rustiger aan, dus ik denk nu wel tijd te hebben. Maar ja, als je zicht hebt op de waterhole en er komen de hele dag diverse dieren langs, word je toch echt te veel afgeleid. Maar uiteindelijk lukt het dan toch.
Het eerste wat Mark deed toen hij opstond, is kijken of de Kilimanjaro zichtbaar is. De dag ervoor was hij verscholen achter donkere wolken, maar nu is hij in volle glorie te bewonderen.
Onze bagage wordt in de auto geladen en dan gaan we op pad. We beginnen in Amboseli National Park. We hebben prachtig zicht op de berg.Mark heeft ruim 27 jaar geleden tijdens een werktrip een schilderij gekocht van Mt Kilimanjaro met zebras op de voorgrond. Die schilder moet ooit hier ergens met zijn schildersezeltje gestaan hebben.
We komen honderden zebras en wildebeests tegen. Veel struisvogels, een grote groep kraanvogels en uiteraard olifanten.
Heel in de verte ligt een leeuw in de schaduw van een boom. Veel wildebeests passeren hem zonder in de gaten te hebben dat hij er ligt. Ze hebben geluk, want hij heeft overduidelijk geen honger.
We gaan het park weer uit en gaan op weg naar West Tsavo. Het is een aantal uren hobbelen over een slechte weg. Het stof zit overal en het is bloedheet als we in het park aankomen.Het dak gaat weer open en we speuren de omgeving af. Het is prachtig maar niet veel leven te zien. Behalve dan een oryx, die hebben we nog niet eerder gezien.
We rijden door een gebied dat helemaal overstroomt is door lava. Gelukkig is dat al zo’n duizend jaar geleden gebeurt, maar je ziet wel wat een verwoestend effect dat is geweest.
We komen aan bij de Mzima Springs. We zoeken een beschut plekje voor onze lunch. Het is niet rustig eten, want de apen loeren op onze lunchpakketjes.
Na de lunch gaan we de springs bekijken onder begeleiding van een rangers mét geweer. Hij zal ons beschermen, mocht er onverwachts wilde dieren op ons pad komen. Hij blijkt een marathon loper te zijn en doet mee aan veel internationale wedstrijden. Zijn zus heeft de laatste marathon van Amsterdam gewonnen. Zelf is hij herstellende van een blessure en doet dit werk nu tijdelijk zodat hij zijn ziektekostenverzekering behoudt.
Waarom ben je marathonloper geworden vroeg Mark hem; “ nou dat ging eigenlijk ongemerkt. Ik rende altijd naar school, dat was 12 km. Voor de lunch rende ik naar huis, vervolgens weer terug naar school om aan het eind van de middag weer naar huis te gaan”. Kortom hij liep altijd al 48 km per dag. Hij werd uiteindelijk op school ontdekt. Hij heet Titus Ekiru en we zullen er toch op letten of we hem zien als er weer ergens een marathon gelopen wordt.
Terug bij de auto stappen we moe van de hitte weer in. Het laatste stuk naar de lodge komen we geen beesten meer tegen. Ze hebben gelijk dat ze zich tijdens deze hitte rustig houden. Als we de Kilaguni lodge binnenstappen, kijken we met verbazing naar het fantastisch uitzicht over het landschap en met name naar de waterhole vlak voor ons. Er staat een flinke kudde buffels.
We zijn moe en voelen ons vies van al het zand. Een lekkere duik in het zwembad doet ons weer een beetje bijkomen.
Daarna wordt er wat gedronken op de veranda en vermaken ons uitstekend met alle dieren die voorbijkomen bij de waterhole.
Met ditzelfde uitzicht hebben we ook ons diner. Wat een top lokatie!
Dat was althans in mijn geval zo.
Deze Kiliguni lodge heeft bij mij diepe indruk gemaakt en ik herinner mij dat wij toen, zittend op diezelfde mooie veranda, met jou geskyped hebben, Claudia!
Jij vond het toen zó jammer dat je er niet bij kon zijn, maar zie.............!!!
Dank weer dat je dit paradijselijk moois met ons wilt delen.
In één woord” Fantastisch “.